Choroba może mieć charakter zarówno przejściowy, jak i trwały. Związana jest ona z uszkodzeniem kory mózgowej, odpowiedzialnej za przechowywanie informacji dotyczących złożonych czynności ruchowych. Wśród przyczyn apraksji można wymienić urazy, udary, nowotwory lub stany zapalne mózgu. Odmiany apraksji występują również u pacjentów zmagających się z niektórymi chorobami neurodegeneracyjnymi, jak np. choroba Alzheimera, choroba Huntingtona, otępienie czołowo-skroniowe czy też zwyrodnienie korowo-podstawne.
W literaturze medycznej wyróżnionych zostało wiele rodzajów apraksji. Przykładowe ich odmiany, to:
- apraksja mowy – związana jest najczęściej z uszkodzeniem części mózgu odpowiedzialnej za mowę. Charakteryzuje się trudnością zarówno w wykonywaniu, jak i inicjowaniu ruchów niezbędnych do poprawnej artykulacji. U osób dotkniętych apraksją mowy nie stwierdza się żadnych uszkodzeń w obrębie aparatu mowy, które mogłyby wywoływać jej zakłócenia.
- ruchowa – niemożność wykonywania nawet prostych czynności ruchowych, przy czym proces planowania czynności zostaje zachowany (np. pacjent nie jest w stanie samodzielnie zapiąć guzików lub posłużyć się sztućcami).
- wyobrażeniowa – charakteryzuje się ona prawidłowym wykonywaniem pojedynczych ruchów, przy czym zaburzony jest proces koordynacji poszczególnych elementów składających się na wykonanie czynności (np. pacjent myli rękawy koszuli z nogawkami spodni).
- wyobrażeniowo-ruchowa – niemożność wykonania czynności ruchowej na polecenie słowne. Pacjent nie jest również w stanie naśladować ruchów przy jednoczesnym zrozumieniu wydanego polecenia, choć ruchy spontaniczne wykonywane są prawidłowo.
- apraksja ustno-twarzowa – związana z niedowładem w okolicach nerwu twarzowego lub językowego. Charakteryzuje się niemożnością wykonania na polecenie ruchów w zakresie mięśni twarzy. Pacjent nie jest również w stanie naśladować tych ruchów. Na przykład, osoba dotknięta niniejszym zaburzeniem nie potrafi na polecenie pokazać języka.
